«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
«Аллохумма инний ’абдука ибну ’абдик(а), ибну аматик(а) ва наасиятии би йадик(а), маадин фий-йа хукмук(а), ’адлун фий-йа кодоо ука, ас-алука би-куллисмин хува лак(а), саммайта бихи нафсак(а), ав анзалтаху фий китаабик(а), ав ’алламтаху ахадам-мин холкика, авис-то’сарта бихи фий ’илмил-гойби ’индак(а), ан таж`алал кур’ана робий’а колбий, ва нуура содрий, ва жалаа-а хузнии ва захааба хаммий».
О, Аллах! Мен Сенин кулуңмун жана кулуң менен күңүңдүн баласымын! Менин маңдайым (тагдырым) Сенин колуңда. Өкүмүң мага өтүүчү жана Сен мага эмнени жазган болсоң – ал Адилет. Мен Сенин бардык ысымдарыңды ортого коюп, суранам: Сен ал ысымдар менен Өзүңдү атаган же аларды Өз китебиңде түшүргөн же калкыңдан бирөөсүнө үйрөткөн, же болбосо (ал ысымдарды) Өзүңө гана тиешелуү болгон гайб илимиңде болуусун каалаган элең. Кураанды дилимдин жазы, көкүрөгүмдүн нуру жана кайгы-капамды кетирүүчү жарык кыла көр!
Бул дагы кайгыга батканда окула турган дуба