«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
Аллоҳумма инний ъабдука-бну ъабдика-бну аматик, наасиятий биядик, маазин фиййа ҳукмук, ъадлун фиййа қозооук, ас’алука бикуллисмин ҳува лака саммайта биҳи нафсака ав анзалтаҳуу фий китаабика ав ъалламтаҳуу аҳадан мин холқика ависта’сарта биҳи фий ъилмил ғойби ъиндак, ан тажъалал қур’аана робийъа қолбий ва нууро содрий ва жилаа’а ҳузний ва заҳааба ҳаммий.
“Эй Аллоҳим! Албатта, мен Сенинг қулингдирман. Қулингнинг ўғлиман. Чўрингнинг ўғлиман. Пешонам қўлингда (яъни, мен Сенинг салтанатинг-ҳукминг остидаман). Ҳукминг менинг устимда жорийдир. Менинг устимдаги қазо (амр-ҳукминг) адолатдир. Сенинг учун бўлган ҳар бир исм билан Сендан сўрайман. У исм билан Ўзингни номлаган, ёки бирон китобингда нозил қилган, ёки уни бирон бандангга билдирган, ёки Ўз олдингдаги ғайб илмида олиб қўйган эдинг. Шу исмларнинг ҳаммаси билан сўрайман. Қуръонни калбимнинг баҳори, кўзимнинг нури, маҳзунлигимни кетказувчи ва ташвишимни аритувчи қил”.
(Бу дуо ташвиш ва хафаликда ўқиладиган дуодир)