«اللهُمَّ رَبَّ جَبْرَائِيلَ، وَمِيكَائِيلَ، وَإِسْرَافِيلَ، فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، عَالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ، أَنْتَ تَحْكُمُ بَيْنَ عِبَادِكَ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ، اهْدِنِي لِمَا اخْتُلِفَ فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِكَ، إِنَّكَ تَهْدِي مَنْ تَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ»
{وهو من أدعية استفتاح الصلاة، خاصة في صلاة قيام الليل}
{ويقال عند التباس الحق وورود الشبهة على القلب}
Аллоҳумма робба жаброоийла ва мийкааийла ва исроофийл, фаатирос самааваати вал-арзи ъаалимал ғойби ваш-шаҳаадати анта таҳкуму байна ъибаадика фиймаа каануу фийҳи яхталифуун, иҳдиний лимахтулифа фийҳи минал-ҳаққи би изник, иннака таҳдий ман ташаау илаа сироотим мустақийм.
“Жаброил, Микоил ва Исрофилнинг Парвардигори, осмонлару ернинг холиқи, ошкору ғайб ишларни билувчи Эй Аллоҳ! Албатта Сен бандаларинг тортишиб қолган нарсаларда ҳукм қилурсан. Ўз изнинг билан ихтилоф қилинган ҳаққа мени бошла. Албатта Сен хоҳлаган кишингни тўғри йўлга йўлловчисан”.
(Бу ҳам намоз бошлашда, хоссатан таҳажжуд намозида ўқиладиган “истифтоҳ” дуоларидандир. Шунингдек, ҳақ ноаниқ бўлиб, қалбга шубҳа оралаганда ҳам айтилади).