«رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ مِلْءُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، وَمِلْءُ مَا شِئْتَ مِنْ شَيْءٍ بَعْدُ، أَهْلَ الثَّنَاءِ وَالْمَجْدِ، أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ، وَكُلُّنَا لَكَ عَبْدٌ: اللهُمَّ لَا مَانِعَ لِمَا أَعْطَيْتَ، وَلَا مُعْطِيَ لِمَا مَنَعْتَ، وَلَا يَنْفَعُ ذَا الْجَدِّ مِنْكَ الْجَدُّ»
اې زمونږ پالونکيه! تا لره پوره ستاينه ده، د آسمانونو او ځمكې او د دې دواړو ترمينځ د مخلوقاتو د ډكوالي په اندازه، او په اندازه د ډكوالي د هغو شيانو چې وروسته يې غواړې (د خلقت اراده یې وكړې)، اى د ستاينې او لويۍ څښتنه! ته ډېر وړ يې د هغه (صفت) چې يو بنده ويلى دی، او مونږ ټول ستا بندګان يو، اې الله! ته چې (چاته) څه وركړې، د هغه (څوك) بندوونكى نشته، او ته چې (له چا) څه بند كړې د هغه (څوك) وركوونكى نشته، او ګټه نه وركوي شتمن لره د هغه شتمني (ستا د عذاب په لرې كولو كې).