«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
«په‌روه‌ردگارا من به‌نده‌ی تۆم، کوڕی به‌نده‌ی تۆم، کوڕی که‌نیزه‌کی تۆم، هه‌موو کاروباری من له ده‌ستی تۆدایه و فه‌رمانبه‌ری تۆم، حوکم و داوه‌ری تۆ ده‌رباره‌ی من کراوه‌و قه‌زاو قه‌ده‌ری تۆ ده‌رباره‌ی من دادپه‌روه‌ری و راستییه، لێت ده‌پاڕێمه‌وه به هه‌ر ناوێک که ناوی تۆیه، خۆت فه‌رمووته ئه‌وه ناوی منه یان له کتێبه‌که‌تدا داتبه‌زاندووه یان فێری یه‌کێک له دروستکراوه‌کانت کردووه یان خۆت هه‌ڵتبژرادووه‌و به نادیاری له زانستی شاراوه‌تدا ماوه‌ته‌وه، لێت ده‌پاڕێمه‌وه قورئان بکه‌یته به‌هاری دڵم و رووناکی چاوم و لابه‌ری خه‌مه‌کانم و له‌ناوبه‌ری دڵناخۆشیه‌کانم».
ئه‌مه نزای خه‌م و خه‌فه‌ته