«اللهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الثَّبَاتَ فِي الْأَمْرِ، وَالْعَزِيمَةَ عَلَى الرُّشْدِ، وَأَسْأَلُكَ مُوجِبَاتِ رَحْمَتِكَ، وَعَزَائِمَ مَغْفِرَتِكَ، وَأَسْأَلُكَ شُكْرَ نِعْمَتِكَ، وَحُسْنَ عِبَادَتِكَ، وَأَسْأَلُكَ قَلْبًا سَلِيمًا، وَلِسَانًا صَادِقًا، وَأَسْأَلُكَ مِنْ خَيْرِ مَا تَعْلَمُ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا تَعْلَمُ، وَأَسْتَغْفِرُكَ لِمَا تَعْلَمُ، إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ»
{في الحديث أنها خير من كنز الذهب والفضة}
«په‌روه‌ردگارا لێت ده‌پاڕێمه‌وه که له کارو باری دیندا جێگیرم که‌ی و دڵنیایی له سه‌ر راستڕه‌ویم پێببه‌خشی، خوایه هه‌موو هۆکانی ره‌حمه‌ت و به‌زه‌یی و لێخۆشبوونی خۆتم بکه به‌هره، داوات لێده‌که‌م سپاسگوزاری ناز و نیعمه‌ته‌کانت و به چاکه‌کردنی عیباده‌ته‌کانتم پێببه‌خشی، داوای دڵێكی پاک و ساخ و زمانێکی راستگۆت لێده‌که‌م، خوایه چاکترینی ئه‌وه‌ی ده‌یزانی بکه نسیبم و په‌نات پێده‌گرم له خراپترینی ئه‌وه‌ی ده‌یزانی، داوای لێخۆشبوونیشت لێده‌که‌م له هه‌رچی ده‌یزانی، چونکه به‌ڕاستی تۆ زانیاری ته‌واوت به هه‌موو نهێنیه‌کان هه‌یه».
له فه‌رمووده‌دا هاتووه که چاکه‌و خێرو بێرێکه له گه‌نجینه‌کانی زێڕو زیو