﴿اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاءُ وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ٢٦ تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَتُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَتُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَتُخْرِجُ الَمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَتَرْزُقُ مَن تَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَاب﴾
{آيتان من سورة آل عمران آية (٢٦-٢٧)، وفي أول الآية الأولى حُذفت كلمة (قل) عمدًا للإشارة إلى بداية الدعاء.}
«په‌روه‌ردگارا ئه‌ی خاوه‌نی ده‌سه‌ڵات، ده‌سه‌ڵات ده‌به‌خشی به هه‌رکه‌س که بته‌وێ و ده‌سه‌ڵات ده‌سێنیته‌وه له هه‌رکه‌س که پێت خۆش بێت، مه‌زنی و گه‌وره‌یی ده‌به‌خشیته هه‌ر که‌س که بته‌وێ و هه‌ر که‌سیش که بته‌وێ زه‌لیل ده‌که‌ی، خێرو چاکه هه‌موو له ده‌ستی تۆدایه‌و به‌ڕاستی تۆ به سه‌ر هه‌موو شتێکدا توانا و ده‌سه‌ڵاتت هه‌یه. شه‌و له رۆژدا تێهه‌ڵده‌کێشی و رۆژیش له شه‌ودا. زیندوو له مردوو به‌دیده‌هێنیت و مردوو له زیندوو. رزق و رۆزی بێ حساب و بێ شوماریش ده‌بارێنی به سه‌ر هه‌ر که‌سێکدا که خۆت پێت خۆش بێت».
ئه‌مه دوو ئایه‌تی ٢٦ و ٢٧ی سووره‌تی ئالی عیمڕان بوو. له سه‌ره‌تای ئایه‌تی یه‌که‌مدا وشه‌ی «قُل» به‌ئه‌نقه‌ست لابراوه بۆ ئاماژه به سه‌ره‌تای دوعاکه.