﴿اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ﴾ [سورة البقرة: ٢٥٥]
خوێندنی ئایه‌ته‌لکورسی ١ جار:
« خوا ئه‌و زاته‌یه که هیچ په‌رستراوێک حه‌ق نیه جگه زاتی ئه‌و نه‌بێت، زیندوو و سه‌رپه‌رشتیاری هه‌موو بوونه‌وه‌رانه. هه‌رگیز خه‌ونووچکه نایباته‌وه‌و نایشخه‌وێت. هه‌رچی له ئاسمانه‌کان و زه‌ویدا هه‌یه ئه‌و خاوه‌نیانه. ئه‌وه کێیه ده‌توانێت له لای ئه‌و ببێته تکاکار مه‌گه‌ر به مۆڵه‌ت و ویستی خۆی نه‌بێت؟ زانستی به ئێستا و داهاتوو و رابردووی هه‌موو بوونه‌وه‌ران هه‌یه. به‌ڵام بوونه‌وه‌ران زانستی ته‌واویان به هیچ زانیاریه‌کی ئه‌و نیه مه‌گه‌ر به‌و شتانه‌ی خۆی بیه‌وێت. ته‌ختی فه‌رمانڕه‌وایی ئه‌و زاته هه‌موو ئاسمانه‌کان و زه‌وی گرتۆته‌وه. پاراستنی ئاسمان و زه‌وی هیچ ماندووییه‌کی بۆ دروست ناکات. به‌ڕاستی باڵاده‌ست و گه‌وره‌یه».