هاوار له خوا بکات و دوعا بکات له کاتێکدا گومانی باشی به خوا هه‌یه‌و دڵنیایه له گیرابوونی دوعاکه‌ی، په‌له‌ش نه‌کات له گیرۆده‌بوونی دوعاکه‌ی به‌ڵکو دڵنیا بێت خوا دوعاکه‌ی وه‌رده‌گرێت. له ئه‌بوهوڕه‌یڕه‌وه گێڕراوه‌ته‌وه که پێغه‌مبه‌ر - صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ – فه‌رموویه‌تی: «لَا يَزَالُ يُسْتَجَابُ لِلْعَبْدِ، مَا لَمْ يَدْعُ بِإِثْمٍ أَوْ قَطِيعَةِ رَحِمٍ، مَا لَمْ يَسْتَعْجِلْ»؛ «به‌رده‌وام خوا دوعای به‌نده وه‌رده‌گرێت مادام دوعاکه‌ی بۆ تاوان و بڕینی خزمایه‌تی و سیله‌ی ره‌حم نه‌بێت و مادام په‌له نه‌کات». وتیان: ئه‌ی پێغه‌مبه‌ری خوا په‌له کردن چۆنه؟ فه‌رمووی: « يَقُولُ: «قَدْ دَعَوْتُ وَقَدْ دَعَوْتُ، فَلَمْ أَرَ يَسْتَجِيبُ لِي، فَيَسْتَحْسِرُ[فَيَسْتَحْسِرُ : ده‌یبڕێت.] عِنْدَ ذَلِكَ وَيَدَعُ الدُّعَاءَ»؛ «کابرای دوعاخوێن ده‌ڵێت: من هه‌ر دوعام کردو هه‌ر دوعام کرد که‌چی لێم وه‌رنه‌گیرا، له‌م کاته‌دا ماندوو ده‌بێت و دوعاکه وه‌ل ده‌کات»
٥