«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
“Аллаһуммә инний ъәбдукә ибну ъәбдик(ә), ибну аматик(а) уә наасийәтии би йадик(а), маадин фий-йа хукмук(а), ’адлун фий-йа кодоо ука, ас-алука би-куллисмин хууә лак(а), саммайта бихи нафсак(а), ав анзалтаху фий китаабик(а), ав ’алламтаху ахадам-мин холкика, авис-то’сарта бихи фий ’илмил-гойби ’индак(а), ан таж`алал кур’ана робий’а колбий, уә нуура содрий, уә жалаа-а хузнии уә захааба hаммий”.
«Уа, Алла! Мен Сенің құлыңмың және Сенің құлың мен күңүңдүн баласымын! Менің маңдайым Сенің қолыңда. Сенің үкімің маған өтеді және Сен маған жазғаныңдың бәрі әділ. Мен Сенің барлық есімдеріңді ортаға қойып, өтінемін: Сен Өзіңді сол атаулармен атадың, немесе оларды Өз кітабыңда түсірдің, немесе Өз халқыңның біріне үйреттің, немесе ол есімдеріңді тек Саған тиесілі ғайып туралы білімдерінде болғанын қаладың. Құранды жүрегімнің көктемі мен нұры қыл және мұңды кетіретін жарыққа айналдыр!»
Бұл қайғы-қасірет кезінде оқылатын тағы бір дұға