«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
“Эй Аллоҳ! Ман бандаи Ту, фарзанди бандаи Ту, ва фарзанди канизи Ту, ҳастам. Пешонӣ ва зимоми умури ман дар дасти Туст, қазовати Ту дар ҳаққи ман адолат аст. Аз Ту бо ҳар номе, ки ба он хешро номидаӣ, ва ё онро дар китобат нозил намудаӣ, ва ё ба яке аз бандагонат омухтаӣ, ва ё дар назди худат дар илми ғайб онро нигаҳ доштаӣ, аз Ту мехоҳам, ки Қуръони Каримро баҳори дил ва нури биноӣ ва ҷалои ғаму андӯҳам, қарор диҳӣ”.
(Ва ин дуо барои рафъи ғаму андӯҳ аст.)