«رَبِّ أَعِنِّي وَلاَ تُعِنْ عَلَيَّ، وَانْصُرْنِي وَلاَ تَنْصُرْ عَلَيَّ، وَامْكُرْ لِي وَلاَ تَمْكُرْ عَلَيَّ، وَاهْدِنِي وَيَسِّرِ الهُدَى لِي، وَانْصُرْنِي عَلَى مَنْ بَغَى عَلَيَّ، رَبِّ اجْعَلْنِي لَكَ شَكَّارًا، لَكَ ذَكَّارًا، لَكَ رَهَّابًا، لَكَ مِطْوَاعًا، لَكَ مُخْبِتًا، إِلَيْكَ أَوَّاهًا مُنِيبًا، رَبِّ تَقَبَّلْ تَوْبَتِي، وَاغْسِلْ حَوْبَتِي، وَأَجِبْ دَعْوَتِي، وَثَبِّتْ حُجَّتِي، وَسَدِّدْ لِسَانِي، وَاهْدِ قَلْبِي، وَاسْلُلْ سَخِيمَةَ صَدْرِي»
“Парвардигоро! Маро ёрӣ расон, ва бар муқобили ман ёрӣ марасон, ва маро кӯмак бикун ва бар муқобили ман нусрат мадеҳ, ва барои ман чораҳо андеш ва бар муқобили ман чора маяндеш, ва маро ҳидоят кун ва ҳидоятро бар ман осон намо, ва дар муқобили касе, ки бар ман туғён намудааст, кӯмакам намо ва нусратам деҳ. Парвардигоро! Маро бар Худат бисёр шукркунанда ва бисёр зикркунанда ва бисёр тарсону мутеъ ва бисёр дуокунанда, ва ба сӯи худат бозгарданда, қарор бидеҳ. Эй Парвардигор! Тавбаи манро қабул фармо, ва андуҳи манро бишӯ, ва дуоямро иҷобат кун, ва ҳуҷҷату далеламро мустаҳкам гардон, ва забонамро собит бигардон, ва қалбамро ҳидоят намо, ва палидиро аз синаам хориҷ бигардон”.