6
«رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ مِلْءُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، وَمِلْءُ مَا شِئْتَ مِنْ شَيْءٍ بَعْدُ، أَهْلَ الثَّنَاءِ وَالْمَجْدِ، أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ، وَكُلُّنَا لَكَ عَبْدٌ: اللهُمَّ لَا مَانِعَ لِمَا أَعْطَيْتَ، وَلَا مُعْطِيَ لِمَا مَنَعْتَ، وَلَا يَنْفَعُ ذَا الْجَدِّ مِنْكَ الْجَدُّ»
“Парвардигори мо! Ҳамду ситоиш аз они Туст, онгуна ситоише, ки осмонҳову замин ва ҳар чиро, ки Ту бихоҳӣ пур кунад. Ту аҳли сано ва ситоишу бузургӣ ҳастӣ. Ту шоистаи ситоиши банда ҳастӣ, ва ҳамаи мо бандагони Ту ҳастем. Эй Аллоҳ! Он чиро, ки Ту медиҳӣ, ҳеҷ кас тавони монеъ шудани онро надорад, ва чизеро, ки Ту манъ намудаӣ, касе тавони додани онро надорад, ва ҳеҷ соҳиби сармояеро сармояаш аз азобат наҷот нахоҳад дод”.