19
«اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِأَنَّ لَكَ الْحَمْدُ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْمَنَّانُ، بَدِيعُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ، يَا ذَا الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ، يَا حَيُّ يَا قَيُّومُ»
{ورد في الحديث أن هذا الدعاء هو اسم الله الأعظم الذي إذا دُعي به أجاب وإذا سُئل به أعطى}
“Эй Аллоҳ! Аз Ту мехоҳам ба воситаи эътирофам ба ин, ки ҳамду ситоиш барои Туст, ҳеҷ маъбуди (барҳақе) ҷуз Ту нест. Неъматдиҳандаи фаровонӣ, холиқи осмонҳову замин, эй соҳиби шукуҳу бузургворӣ, эй зиндаи пойдору побарҷо”.
( Дар ҳадис ворид шудааст, ки ин дуо ҳамон номи бузурги Аллоҳ (Исм-ул-Аллоҳи аъзам اسم الله الأعظم) аст, номе ки касе бо он дуо кунад, дуояшро Худованд иҷобат мекунад, ва касе бо ин ном чизе аз Худованд талаб кунад, Худованд ӯро медиҳад).