«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
«پروردگارا، من بنده‌ی تو ام و فرزند بنده‌ی تو ام و فرزند کنیز تو ام، امورم همه در توان و قدرت و اختیارت است، هر آنچه امر کنی بر من روا است، هر فیصله و حکمی در حق من صادر کنی عدل و انصاف است، تو به هر اسمیکه خود را بآن نام نهاده‌ای و یا آن اسم را در کتاب خویش نازل فرموده‌ای، و یا آن اسم را بکسی از مخلوق خویش تعلیم داده‌ای، و یا آن اسم را در علم غیبت محفوظ داشته‌ای، از تو سوال می‌کنم که قرآن را بهار دلم و نور سینه‌ام و وسیله‌ی برای دوری از غم و اندوه‌ام بگردان»
(دعا برای رفع غم، اندوه و پریشانی)