٦
«رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ مِلْءُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، وَمِلْءُ مَا شِئْتَ مِنْ شَيْءٍ بَعْدُ، أَهْلَ الثَّنَاءِ وَالْمَجْدِ، أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ، وَكُلُّنَا لَكَ عَبْدٌ: اللهُمَّ لَا مَانِعَ لِمَا أَعْطَيْتَ، وَلَا مُعْطِيَ لِمَا مَنَعْتَ، وَلَا يَنْفَعُ ذَا الْجَدِّ مِنْكَ الْجَدُّ»
پروردگار ما، ستايش از آن توست؛ آنگونه ستايشی که آسمان‌ها و زمين و ميان آنها را مملو کند و هرچه را بعد از آن که تو بخواهى، پر کند..
سزاوار مدح و بزرگی هستی، تو سزاوارتر از آن هستی که بنده‌ات گفت و همه ما بنده‌ی توییم. الهی! منع کننده‌ای از آنچه تو عطا فرمایی، نیست و نه هم دهنده‌ای از آن چه تو منع نمایی. و نزد تو نفع نرساند هیچ توانگری را توانگری‌اش.