﴿اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاءُ وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ٢٦ تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَتُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَتُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَتُخْرِجُ الَمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَتَرْزُقُ مَن تَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَاب﴾
{آيتان من سورة آل عمران آية (٢٦-٢٧)، وفي أول الآية الأولى حُذفت كلمة (قل) عمدًا للإشارة إلى بداية الدعاء.}
اے الله! اے بادشاہی دے مالک! توں جنہوں چاہندا ایں بادشاہی دے دیناں ایں، تے جِہدے کولوں چاہندا ایں بادشاہی واپس لے لینا ایں، توں جنہوں چاہنداایں عزت دے دیناں ایں، تے جنہوں چاہندا ایں رسوا کر دیناں ایں، ساری دی ساری بھلائی تیرے ہتھ وچ اے، کوئی شک نئیں کہ توں ہر چیز تے قادر ایں۔(26) توں رات نوں دن وچ داخل کردا ایں، تے دن نوں رات وچ داخل کر دا ایں، توں مرے ہوئے وچوں زندہ نوں کڈ دینا ایں، تے زندہ وچوں مردہ نوں کڈ دیناں ایں ، تے توں جنہوں چاہندا ایں بے حساب رزق دے دینا ایں۔ (27)
(سورت آلِ عمران دیاں دو آیتاں (26-27)، پہلی آیت دے شروع وچ لفظ (قُل) نوں جان بجھ کے ختم کر دتا گیا اے، ایس لئی کہ دعا دے شروع ہون دی طرف اشارہ ہو سکے )