«اللهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْعَجْزِ، وَالْكَسَلِ، وَالْجُبْنِ، وَالْبُخْلِ، وَالْهَرَمِ، وَعَذَابِ الْقَبْرِ اللهُمَّ آتِ نَفْسِي تَقْوَاهَا، وَزَكِّهَا أَنْتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا، أَنْتَ وَلِيُّهَا وَمَوْلَاهَا، اللهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ، وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ، وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ، وَمِنْ دَعْوَةٍ لَا يُسْتَجَابُ لَهَا»
«بارالها، از ناتوانی، تنبلی، بخل، پير و فرتوت شدن و عذاب قبر به تو پناه می‌برم؛ بار الها، به من تقوای نفس عنايت کن و نفسم را تزکيه و پاک گردان؛ چرا که تو بهترين کسی هستی که آن را تزکيه و پاک می‌گرداني و تو سرپرست و مالک آن هستی؛ بار الها، از علمی که فايده‌ای نمی‌رساند، از قلبی که خشوع نمی‌ورزد، از نفسی که حريص است و سير نمی‌شود و از دعايی که اجابت نمی‌شود، به تو پناه می‌برم».