«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
«بار الها، من بنده و فرزند بنده و فرزند کنيز تواَم؛ و پیشانی من به دست توست، حکم تو در حق من جاری است، داوری تو در حق من عادلانه است. با توسل به هر اسمی که خود را بدان ناميدی يا آن را در کتابت نازل نموده‌‌ای يا به کسی از بندگانت آموخته‌‌ای و يا در علم غيب نزد خود پنهان نگه داشته‌‌ای، از تو می‌‌خواهم که قرآن را بهار قلبم و نور سينه‌‌ام و زداينده اندوه و از بين برنده نگرانی‌‌ام قرار دهی».
(دعای غم و اندوه و نگرانی است.)