«اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ ابْنُ عَبْدِكَ ابْنُ أَمَتِكَ نَاصِيَتِي بِيَدِكَ مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي وَنُورَ صَدْري وَجِلَاءَ حُزْنِي وَذَهَابَ هَمِّي»
{وهو دعاء الهم والحزن}
“Allaahumma inni ‘abduka ibnu ‘abdika ibnu ämätik. NaaSiyati biyädikä maaDin fijja hukmuk, ‘adlun fijja qaDaa`uk. Äs`äluka bikulli ismin huwa läk, sämmeita bihi näfsäk au änzältähu fii kitääbik au ‘allamtahu äHädän min khalqik au istä`tharta bihi fii ‘ilm-il-ghaibi ‘indak, an tadž’ala-l-qur`aana rabii’a qalbi wa nuura baSari wa džälää`ä Huzni wa dhähääbä hämmi.”
“Oo Allah, tõesti, ma olen Sinu sulane, Sinu sulase poeg ja Sinu naissulase poeg. Minu otsmik on Sinu kätes; Sinu käsk minu suhtes täitub; see, mis Sa minu suhtes määrad, on õiglane. Ma palun Sind iga nime läbi, mis on sinu: millega Sa end ise nimetasid, mille Sa oma raamatus alla saatsid, mille Sa õpetasid kellelegi oma loodu hulgast, või mille Sa hoidsid endale peidetu teadmistes enda juures – et Sa teeksid Koraanist minu südame kevade, minu nägemise valguse, minu kurbuse ja mure äraviija.”
(See on duaa mure ja kurbuse jaoks.)